---

Single Works 2000 - 2001, Desperate Suicide Teen by Dorothé Kurvers

---

Desperate Suicide Teen
23 november 2004 n.a.v een bezoek aan de Paris Photo 2004

De Nederlandse media heeft het thema ‘Geheim Geweld’ op de agenda gezet. Allerlei programma's over geweld dat kinderen wordt aangedaan, terwijl er geen fysieke aanwijzingen voor zijn: geen blauwe plekken, geen gebroken neuzen, geen kneuzingen. Het handelt om 'mental abuse': je ziet het niet, maar het is er wel. En het is bijzonder gewelddadig. De eerste uitzending van de VPRO ging bijvoorbeeld over de 'geestelijke' ellende van kinderen ten gevolge van de scheiding van hun ouders. Schrijnend (en confronterend) om te zien hoe weldenkende mensen zo voorbij kunnen gaan aan hun kinderen.

Maar er is meer geheim geweld. Ik kwam het tegen op de Paris Photo. Ik werd er misselijk van. De hoeveelheid 'subtiele' fotografie maakte dat ik mij ging schamen een volwassen mens te zijn. Onder het mom dat in de kunst totale vrijheid geldt, probeert de kunstfotgraaf op te vallen door de onschuld van het kind, bij voorkeur het net iets oudere kind, te exploiteren: meisjes in pyjama's, opgemaakte meisjes op blote voeten, half ontkleedde meisjes en jongens, computer gemanipuleerde ‘kindvolwassen’: grote ogen, volle lippen, lange haren en kleine welvingen. Jonge kinderen, overwegend meisjes, worden als vervreemdend maar aantrekkelijk geportretteerd, dood of levend, in detail of in een setting. Respectvolle portretten van kinderen en pubers zijn verworden tot sensuele plaatjes, waarbij het kind geminimaliseerd wordt tot ontluikend seksueel personage. En het werkt. Op de Paris Photo van vorig weekend gingen deze werken grif van de hand.

Erger: de Paris Photo afficheerde zichzelf zelfs met zo’n soort foto: zg. dood meisje, wulpse houding op het groene gras, blauwe pijl ‘gestoken’ naast haar borst. Het sensuele aspect van deze foto is dermate evident dat een eventuele diepere betekenis te niet wordt gedaan. Het feit dat zo'n foto het gezicht (affiche en cover van de catalogus) van de Paris Photo is, geeft aan dat er sprake is van een trend in de hedendaagse fotografie. En dat was te zien: het grote aantal gaf een besmuikt gevoel. En werpt de vraag op: kan fotografie niet beter? Heeft juist ook de fotografie, omdat ze zo verbonden is met de realiteit, in deze niet een verantwoordelijkheid?

Enige tijd geleden maakte Jean Ruiter de foto ‘Desperate Suicide Teen’. Het beeld bestaat uit een paspop behangen met dynamietstaven. De startknop in haar hand. Jean kreeg daar toen veel negatief commentaar op: hoe kon hij het maken een kind te gebruiken als willoos voorwerp. Maar het was geen kind, het was een pop: een pop mag gemanipuleerd worden zoals men dat wenst. Ze is onmachtiger dan wat dan ook. De personificatie van de ‘Desperate Suicide Teen’ die niet opgewassen is tegen de (onbewuste) manipulatie en misbruik van een volwassene. Ook in de fotografie.